Waterige tomaten. Een bedrijfsongeval

Vroeger was alles beter, zo verzuchten de wat ouderen onder ons vaak. In sommige gevallen hebben ze nog gelijk ook. Als we tomaten als voorbeeld nemen, dan blijkt dat de tomaat in de loop der jaren vrijwel al zijn (of haar) smaak heeft verloren. Dat is uiteraard niet met opzet gedaan, maar is het gevolg van iets anders.

Voor grote tomatentelers is het belangrijk dat alle tomaten, die op hetzelfde moment gezaaid zijn, ook op hetzelfde moment rijp zijn. Bovendien vinden glastuinbouwbedrijven het economisch ook veel aantrekkelijker om zoveel mogelijk tomaten aan een plant te laten groeien en dat ze dan ook nog eens behoorlijk van omvang zijn. Het gaat tenslotte om een gezonde bedrijfsvoering.
Het gevolg van deze wensenlijst is natuurlijk dat de rassenkeuze behoorlijk beperkt zal worden en dat alleen al betekent dat een liefhebber van een volle tomatensmaak vaak teleurgesteld zijn zal als hij een hap uit een prachtige rode tomaat neemt.

Uit wetenschappelijk onderzoek[1] blijkt echter dat men door het selecteren van tomaten, die immers aan de strenge eisen van de glastuinbouwbedrijven moesten voldoen, ergens onderweg een verkeerde afslag heeft genomen: er is een belangrijk gen - de Golden 2-like (GLK) transcription factor, afgekort tot SlGLK2 - uitgeschakeld. Dat gen stuurde de fotosynthese in de tomatenplant en die produceert suikers. Hoe meer suikers een tomatenplant zal produceren, hoe zoeter de tomaten zullen worden. De moderne tomaat heeft heel veel voordelen, maar kan veel te weinig suikers aanmaken om een heerlijke zoete smaak te kunnen krijgen.

[1] Powell et al: Uniform ripening encodes a Golden 2-like transcription factor regulating tomato fruit chloroplast development in Science - 2012

No comments:

Post a Comment